« Tous les arbres résonnent
Et tous les nids chantent
Qui donc tient la baguette
Dans le vert orchestre de la forêt?

Est-ce là-bas le vanneau gris,
Qui sans cesse hoche la tête, l’air important?
Ou est-ce le pédant qui tout là-bas
Lance toujours en rythme son coucou?

Est-ce cette cigogne qui, la mine sérieuse ,
Et comme si elle dirigeait,
Craquette avec sa longue jambe
Pendant que tous jouent leur musique?

Non, c’est dans mon propre cœur
Qu’est le chef d’orchestre de la forêt,
Et je le sens qui bat la mesure,
Et je crois bien qu’il s’appelle Amour. », Heinrich Heine
***

Ce joli poème d’Henrich Heine, poète allemand, méritait que la version originale soit publiée, la version alsacien est à découvrir également. Son clin d’œil alsacien avec la mention de la cigogne m’a donné le sourire.

As erklìnga àlla Baim

As erklìnga àlla Baim
Un as sìnga àlla Naschter
Wer ìsch d’r Kàpallameischter
Ìn dam griena Wàldorchester ?

Ìsch ‘s dert d’r gràuia Kibitz,
Wu b’schtandig nickt so wìchtig ?
Oder d’r Pedànt, wu derta
Ìmmer kuckuckt, zitmàssrìchtig ?

Ìsch’s da Storck, d’ r arnschthàft,
Un àls eb ar dirigiert,
Mìt’m lànga Streckbei’ klàppert,
Wahrend àlles müzisiert ?

Nei’, ìn mim eigena Harz
Sìtz d’r Wàldkàpallameischter,
Un ìch fühl wia n ar d’r Takt schlàgt,
Un ìch glàuib, Amor heisst ‘r

Heinrich Heine (1797 – 1856)

***

Es erklingen alle Bäume

Es erklingen alle Bäume,
Und es singen alle Nester
-Wer ist der Kapellenmeister
In dem grünen Waldorchester?

Ist es dort der graue Kiebitz, Der beständig nickt so wichtig?
Oder der Pedant, der dorten Immer kuckuckt, zeitmaßrichtig?

Ist es jener Storch, der ernsthaft,
Und als ob er dirigieret’,
Mit dem langen Streckbein klappert,
Während alles musizieret?

Nein, in meinem eignen Herzen

Sitzt des Walds Kapellenmeister,
Und ich fühl, wie er den Takt schlägt,
Und ich glaube, Amor heißt er.

***

Danke Jean Noël Kempf, du hilfst mich sehr!

Laisser un commentaire

« Tous les arbres résonnent
Et tous les nids chantent
Qui donc tient la baguette
Dans le vert orchestre de la forêt?

Est-ce là-bas le vanneau gris,
Qui sans cesse hoche la tête, l’air important?
Ou est-ce le pédant qui tout là-bas
Lance toujours en rythme son coucou?

Est-ce cette cigogne qui, la mine sérieuse ,
Et comme si elle dirigeait,
Craquette avec sa longue jambe
Pendant que tous jouent leur musique?

Non, c’est dans mon propre cœur
Qu’est le chef d’orchestre de la forêt ,
Et je le sens qui bat la mesure,
Et je crois bien qu’il s’appelle Amour. », Heinrich Heine